Nie trzeba za ciuchami ganiać po Europie. Przecież te wszystkie znane marki są już u nas, nawet na kilogramy! 

Kolorowe kredki w pudełeczku noszę... Czy pamiętacie tą słodką piosenkę w wykonaniu Fasolek? Na pewno tak... Był to jeden ze szlagierów szczęśliwego dzieciństwa. Wiecie, że wraca ona do mnie ponownie? Za każdym razem automat w mym mózgu załącza melodię, gdy oczy me natkną się na te „cudowne” i „wspaniałe” wielopłaszczyznowe kompozycje malarskie, pojawiające się na nowo ocieplanych blokach mieszkalnych. Czy to początkujący artyści z kręgu abstrakcji geometrycznej byli pomysłodawcami projektów? A może są to współcześni, dopiero co zgłębiający wiedzę, naśladowcy legendarnych kapistów z Komitetu Paryskiego, twórców polskiego koloryzmu - najbardziej barwnego kierunku w sztuce...? Nieudolnie pomalowane blokowiska pojawiają się w całym kraju. elewacje starych bloków przybierają różną formę... Będę złośliwy, ale pewnikiem miały być inspirowane kubizmem, radzieckim konstruktywizmem, włoskim futuryzmem, czy Bauhausem. Niestety, Bydgoszcz także przyłączyła się do obowiązującego trendu. Aczkolwiek widząc nasze pomalowane i ocieplone ściany dochodzę do wniosku, że nasi znawcy tematu poszli o krok dalej. zaczerpnęli inspiracje z lokalnej przyrody. I tak elewacje żółto - brązowe, to pewnie analogia do kujawskich pól pełnych zboża. Błękity, kobalty, turkusy - myślę, że to nawiązanie do naszych rzek i jezior. Jasne i ciemne zielenie - to symbol lasów okalających nasze województwo. Intensywność doznań barwnych czasami jest tak ogromna, że jedynie okulary z filtrem uV pozwalają na dogłębne i wnikliwe rozkoszowanie się widocznymi przejawami twórczości ściennej. ostatnio „podziwiałem” intrygującą ścianę ocieplonego wieżowca przy ul. Kujawskiej z namalowanymi na całej jej wielkości szczytami górskimi. ułańska, radosna twórczość bez zahamowań!

Szum wody, płynącej Starym Kanałem, ledwo odczuwalny wiatr, ostatnie nocne rozmowy kaczek i łabędzi nastrajają mnie sentymentalnie i taki też będzie ten felieton.
Uwielbiam wieczorny, wiosenny deszczyk, gdy świeże powietrze łechce nozdrza, a spadające krople rozrzedzają parność kończącego się dnia. Dodajcie do tego zapach świeżo skoszonej trawy, a odczucia staną się fenomenalnie rozkoszne. Nie ma to jak wiosna, moi Drodzy Czytelnicy!

Bez hejtowania

I tak, siedząc przy otwartym oknie w ulubionym fotelu, wiem już, że dziś odpuszczę sobie hejtowanie i szukanie dziury w całym. Szum wody, płynącej Starym Kanałem, ledwo odczuwalny wiatr, ostatnie nocne rozmowy kaczek i łabędzi, nastrajają mnie sentymentalnie i taki też będzie ten felieton. Mam to szczęście, że mieszkam w centrum, ale jednocześnie dom mój chowa się przed wielkomiejskim gwarem. Kryjówka ta jest niezwykle zacna, bo mieści się w enklawie pełnej zieleni, nieskażonej smogiem, śmiecia­mi, reklamami czy setkami drogowych znaków.
Dobrze mieć swoje własne miejsce. Spójrzmy chociażby na nowojorski Central Park czy londyński Hyde Park, będące płucami ogromnych metropolii. To cel dla tysięcy mieszkań­ców, uciekających od jazgotu wszechogarniającego postępu cywilizacyjnego. Tam wytchnienia szukają zmęczeni pracą wszelkiej maści profesji, od sklepikarzy po menedżerów i prezesów wielkich korporacji.

Łaknienie natury

Rad jestem wielce, że i Bydgoszcz pochwalić się może takimi miejscówkami. Jedną z nich są właśnie planty nad Starym Kanałem Bydgoskim. Co niedziela setki złaknionych obcowania z naturą bydgoszczan, przewija się ich malow­niczymi alejkami.
Drugi punkt - Myślęcinek. Nasz ukochany, znany wszystkim bez wyjątku, prawda? Magiczny punkt na mapie miasta, urastający do rangi lokalnego symbolu. Przecież to „Myśl” został utrwalony na kartach jednej z najbardziej znanych na świecie gier - „Monopoly”. Pełen edukacyjnych ścieżek, z masą atrakcji w postaci wake­parku, zoo czy Ogrodu Botanicznego. Gdzie, jak nie tu, ucieka większość mieszkańców naszego grodu? I szkoda tylko kolejki wąskotorowej, która po spaleniu, odgórną decyzją odeszła w niebyt.
Ot choćby i ta koszmarna Wyspa Młyńska, która przy całym swym kiczu, jest nieodzownym punktem wędrówek obco­krajowców, wagarowiczów, amatorów frisbee czy boule.

Siła przyciągania

W swojej zielonej wyliczance nie pomijam bulwarów nad Brdą, systematycznie budowanych, tudzież odnawianych. Z wielką siłą przyciągają one ku sobie na nowo. Dzięki nim wiemy, że mamy piękną rzekę Brdą zwaną. I dzięki nim od­krywamy dawne, chlubne tradycje żeglugi śródlądowej. Za każdym razem idąc nadrzecznym deptakiem, wspominam swoje wędrówki nad londyńską Tamizą.
Takich urokliwych zakątków jest w naszym kochanym mieście wiele. Są też takie, o których zapomniano, jak chociażby piesza trasa zaczynająca się w okolicach szpitala im. Biziela, a kończąca przy Wieży Ciśnień. Kojarzycie te wielkie, długie schody przy Kujawskiej na wysokości byłych browarów? To właśnie jeden z jej fragmentów. Ech, gdyby tak tam przerzucić kładkę przez ulicę...
Dobrze, choć na moment oderwać się od codzienności i zanurzyć w innym świecie. Dbajmy o te zielone, miejskie enklawy. Przypominajmy naszym włodarzom o ich istnie­niu. Szukajmy tych nowych, a te zapomniane odkrywajmy na nowo, dla siebie i innych... Naprawdę warto.

„A niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi, iż swój język mają” Kto z nas nie zna tegoż powiedzenia? Nie ma chyba takiej sali języka polskiego w szkole, w której by nie wisiała kiedyś tablica z tymże cytatem. I to nie tylko w dzisiejszej epoce długopisu, ale i za czasów pióra gęsiego. A czy znajdzie się ktoś, kogo nie skarcił za wprowadzanie różnorakich makaronizmów wymagający belfer? Niestety, w dobie globalnej wioski internetowej nie ma możliwości ucieczki. Przenika do nas bezpardonowo coraz więcej pojęć związanych z językiem angielskim.




Niektóre w oryginale, niektóre przekształcone naszą pomysłowością. Gdy tak sobie chodzę po naszym mieście, to czasem czuję się jak w anglojęzycznym kraju... Zaskakujące, jak my uwielbiamy obce wyrazy. Jak na londyńskiej Oxford Street czy Camden Town fikuśne „collection” czy „style” atakują znienacka. Pełne magii neony „fashion”, „magic”, „super”, tudzież kosmiczne „central limited design” oświetlają drogę, a hipsterskie „fluid”, „liquid” „busquit” dają poczucie wyjątkowości i lansu. Wszystko „fresh” albo „special”, tutaj hop, tam „shop”... głowa boli i w oczach migoce - jak z czasów dzieciństwa, gdy bawiłem się kalejdoskopem. Ktoś powie... takie są reguły rynku, to jest marketing, klienci lubią czuć się komfortowo, lubią czuć się „po zagranicznemu” wyróżnieni. Dobrze, ja to wszystko rozumiem.  Uwielbiam wręcz patrzeć jak nasze Bydgoszcz i Toruń gonią najnowsze trendy w reklamowej modzie. Ale czy to musi iść w parze z nazewnictwem, które nijak ma się do rzeczywistości... a często wręcz szpeci i ośmiesza? Chodząc lub jeżdżąc na rowerze, widząc te językowe dziwy różnorakie i cuda wszelakie, wzdycham, bo  „restaurant” okazuje się barem, „fitness” poczciwą siłownią, a „wellness” studiem urody... I biedny tylko nasz poczciwy Mikołaj Rej, który pewnie w trumnie przewraca się z prędkością turbiny elektrycznej, słysząc te będące w powszechnym użyciu makaronizmy.

   Uwierzcie mi, ja też jestem wielce rad, że miasto nasze powstaje jak ten mityczny feniks z popiołów. Ale czy wszystko, co nam zaproponują, musimy przyjmować  bezkrytycznie?

    Strefa 51, Roswell, płaskowyż Nazca, Stonehenge... Kto nie słyszał choć raz o tych miejscach?  One globalnie wręcz zawładnęły naszą świadomością, a już szczególnie niektórych szarlatanów, przywódców sekt i wszelakich mistycznych organizacji, fanów teorii spiskowych i innych romantycznych fantastów. Pozaziemskie cywilizacje naszymi przodkami, życie na ziemi jako eksperyment kosmitów, kontakty III stopnia, UFO i wiele, wiele innych fascynujących teorii, stanowi alternatywną historię dla wielu z nas, dla których empiryzm i racjonalizm to za mało. moi drodzy... czy trzeba jechać do Wylatowa, Emilcina lub też w świat daleki, by zobaczyć ślady obcych cywilizacji na naszej ziemi? Czy wiedzę swą w tym arcyciekawym temacie mamy opierać na tym tylko, co zobaczymy lub usłyszymy w mediach? Nie, nie, nie. Po trzykroć nie. My też mamy takie „coś”..., Drodzy czytelnicy. W swym kształcie magiczne i tajemnicze. W samym centrum miasta, wychodzące poza XXI wiek swą bryłą, detalem i wykończeniem. Aż dziw bierze, że nikt tego nie zauważył. Tym bardziej, że pojawiło się niedawno, bo w 2002 roku i nie ma możliwości, by zostało wykonane „ludzką” ręką. Czy wiecie co to? to Rywal... Skąd się wziął? Co stało się z naszym poczciwym dawnym rywalem - spółdzielczym Domem Handlowym, przykładem typowego funkcjonalizmu lat 70, niegdyś głównym centrum bydgoskiego ubioru i krajowego designu, mekką dla wielu bydgoszczan? Myślę, że jedna z wielu istniejących we wszechświecie cywilizacji, zafascynowana ziemską architekturą, przetransportowała go w 2002 roku do siebie, zostawiając nam w tym miejscu swój kosmiczny, międzygalaktyczny, pewnie uszkodzony podczas podróży pojazd transportowy. Pełen futurystycznego szkła, kolorów, dziwacznych konstrukcyjnych elementów stoi teraz i patrzy na nas. Pytanie, jak nas znaleźli? to proste. Pamiętacie fontannę ze światełkami na placu obok, tzw. „wytryski” Domisza?  której woda wesoło chlapała wszystko dookoła? to pewnie jej migające lampki posłużyły kosmicznym wędrowcom jako miejsce lądowania. Drogi czytelniku.. jeśli widzisz gdzieś inne przykłady obcych cywilizacji - daj znać.