„A niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi, iż swój język mają” Kto z nas nie zna tegoż powiedzenia? Nie ma chyba takiej sali języka polskiego w szkole, w której by nie wisiała kiedyś tablica z tymże cytatem. I to nie tylko w dzisiejszej epoce długopisu, ale i za czasów pióra gęsiego. A czy znajdzie się ktoś, kogo nie skarcił za wprowadzanie różnorakich makaronizmów wymagający belfer? Niestety, w dobie globalnej wioski internetowej nie ma możliwości ucieczki. Przenika do nas bezpardonowo coraz więcej pojęć związanych z językiem angielskim.

Niektóre w oryginale, niektóre przekształcone naszą pomysłowością. Gdy tak sobie chodzę po naszym mieście, to czasem czuję się jak w anglojęzycznym kraju... Zaskakujące, jak my uwielbiamy obce wyrazy. Jak na londyńskiej Oxford Street czy Camden Town fikuśne „collection” czy „style” atakują znienacka. Pełne magii neony „fashion”, „magic”, „super”, tudzież kosmiczne „central limited design” oświetlają drogę, a hipsterskie „fluid”, „liquid” „busquit” dają poczucie wyjątkowości i lansu. Wszystko „fresh” albo „special”, tutaj hop, tam „shop”... głowa boli i w oczach migoce - jak z czasów dzieciństwa, gdy bawiłem się kalejdoskopem. Ktoś powie... takie są reguły rynku, to jest marketing, klienci lubią czuć się komfortowo, lubią czuć się „po zagranicznemu” wyróżnieni. Dobrze, ja to wszystko rozumiem.  Uwielbiam wręcz patrzeć jak nasze Bydgoszcz i Toruń gonią najnowsze trendy w reklamowej modzie. Ale czy to musi iść w parze z nazewnictwem, które nijak ma się do rzeczywistości... a często wręcz szpeci i ośmiesza? Chodząc lub jeżdżąc na rowerze, widząc te językowe dziwy różnorakie i cuda wszelakie, wzdycham, bo  „restaurant” okazuje się barem, „fitness” poczciwą siłownią, a „wellness” studiem urody... I biedny tylko nasz poczciwy Mikołaj Rej, który pewnie w trumnie przewraca się z prędkością turbiny elektrycznej, słysząc te będące w powszechnym użyciu makaronizmy.